Maison Maugis

Wat ben ik toch blij dat ik niet naar Chaville ben gegaan, bij een familie die niet verder dan de grens van Frankrijk durft te gaan, in de banlieu woont en waar de muggen je wakker houden in het diepst van de nacht. Zaterdagmiddag zijn we, Louis Laurence en ik,  vetrokken per trein naar de opa en oma. De trein stopte bij Chaville, dat deed me weer even denken aan die keer dat ik daar was. Gelukkig hoefde ik niet weer in dat dode gat uit te stappen.

Ik wist al wat me te wachten stond, want ik was al een keer in Maison Maugis geweest: een enorm kasteel waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen. Je hoort de vogeltjes fluiten en de pasgeboren lammetjes bèèhen. En dan ook echt letterlijk pasgeboren, ik heb een vijf minuten oud lammetje om melk bij z’n moeder zien vragen! (Wat trouwens heel grappig is om te zien, want als een lammetje drinkt, begint z’n rozige staart als een helikopter in het rond te draaien!)

Jardiniers, cuisiniers, femmes de ménage, familie, vrienden, iedereen loopt naar binnen en naar buiten. Het eten is alsof ik al twee dagen in een vijf-sterren-restaurant heb gegeten, la bonne bouffe!; alles is vers, als het niet uit eigen tuin, dan wel uit de buurt. Louis vindt het allemaal maar normaal, ik loop nog steeds een beetje met open mond rond. Wat een lekker leven.