Manet

Yvonne en ik vonden John Lennon's dubbelganger!

Zomereten

Le salade ‘KIT’ de Laurence

Op tafel: bakjes met sla, tomaten, avocado, verse ui, artisjok, augurken, komkommer, kool, champignon, wat olie en vinaigre, peper en zout, brood en lekkere kaasjes, paté,  boter, citroen. Bref, alles in de koelkast wat je lekker lijkt om in een salade te stoppen.  

Het zomereten hier, quotidien. Et on recommence!

Tonijnsalade

Ik wilde iets maken, iets makkelijks, en in zo’n geval komt moeders passie voor koken goed van pas. Ik had een blikje tonijn in handen, dus daar moest iets mee gedaan worden: een lekkere Nederlandse tonijnsalade.

Neem de tonijn (afgegoten), 2 à 3 augurken (in kleine stukjes gesneden), wat zilveruitjes (idem), een flinke lepel mayonaise (Nederlandse, heb ik hier ja!), beetje crème fraiche en wat peper en zout, hussel het allemaal door elkaar. Verder nog een beetje zuur van de augurken om het wat smeuïger te maken. Voeg daarna nog een gekookt ei, een zuur appeltje en een gekookte aardappel toe, allemaal in kleine stukjes. Even door elkaar roeren, et voilà! Klaar is kees.

Normaal zou je er een kwartiertje mee bezig zijn of misschien zelfs minder. Ik deed er iets langer over, ik ging wat mis met het koken van het ei, ahum… Desalniettemin was het resultaat erg lekker! ‘Très bon et très reussi!’ volgens Laurence.

Maison Maugis

Wat ben ik toch blij dat ik niet naar Chaville ben gegaan, bij een familie die niet verder dan de grens van Frankrijk durft te gaan, in de banlieu woont en waar de muggen je wakker houden in het diepst van de nacht. Zaterdagmiddag zijn we, Louis Laurence en ik,  vetrokken per trein naar de opa en oma. De trein stopte bij Chaville, dat deed me weer even denken aan die keer dat ik daar was. Gelukkig hoefde ik niet weer in dat dode gat uit te stappen.

Ik wist al wat me te wachten stond, want ik was al een keer in Maison Maugis geweest: een enorm kasteel waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen. Je hoort de vogeltjes fluiten en de pasgeboren lammetjes bèèhen. En dan ook echt letterlijk pasgeboren, ik heb een vijf minuten oud lammetje om melk bij z’n moeder zien vragen! (Wat trouwens heel grappig is om te zien, want als een lammetje drinkt, begint z’n rozige staart als een helikopter in het rond te draaien!)

Jardiniers, cuisiniers, femmes de ménage, familie, vrienden, iedereen loopt naar binnen en naar buiten. Het eten is alsof ik al twee dagen in een vijf-sterren-restaurant heb gegeten, la bonne bouffe!; alles is vers, als het niet uit eigen tuin, dan wel uit de buurt. Louis vindt het allemaal maar normaal, ik loop nog steeds een beetje met open mond rond. Wat een lekker leven. 

Tarte à la tomate

Samen met Floor deze tomatentaart gemaakt, we moesten even uitvogelen hoe de oven werkte, maar voor de rest super simpel en lekker!

Je hebt nodig:

-      1 rol bladerdeeg

-      6-8 stevige rijpe (tros)tomaten

-      scherpe Dijonmosterd

-      200 gr Gruyere (of Comte), geraspt

-      Provençaalse kruiden

-      Peper en zout

-      Pittige olijfolie

Ontrol het deeg en leg het in de vorm. Snijd de tomaten in schijven van een dikke centimeter, maar gooi het bovenste en onderste laagje weg. Verwarm de oven voor op  ± 200 graden. Strijk een dun laagje mosterd over de deegbodem. Bedek dit met een flinke laag geraspte Gruyere. Leg daarop in een laag de tomatenschijven. Bestrooi met peper, zout en de Provencaalse kruiden. Bedruppel met de olijfolie. Schuif de taart op de onderste richel in de oven en laat hem 30-35 minuten gaar en krokant bakken. 
 

Alternatief uit magazine ‘Cuisine et Vins de France’:

Snijd de tomaten doormidden, leg ze op een beoliede bakplaat met de gesneden kant naar beneden. Salez, poivrez et arrosez d’huile d’olive. Daarna voor 30 minuten in de oven op 180 graden. Haal ze uit de oven, maar doe hem niet uit, en leg ze op keukenpapier zodat zoveel mogelijk vocht wordt opgenomen.
Op het deeg de kaas en de mosterd en leg daar de tomaten op, de ronde kant boven. Doe de taart terug in de oven voor 15 minuten.  

Op deze manier voorkom je dat de taart de te vochtig wordt door het sap van de tomaten, wat inderdaad wel het geval was bij die van Floor en mij. Kost wel iets meer werk.

Musée Bourdelle

Musée Bourdelle + l'Exposition des fameuses robes de 'Madame Grès'

Les Français

English version:

http://www.youtube.com/watch?v=ERD2TnMNH98&NR=1

Chateau de Vincennes

Wat gaat de tijd toch snel, over een kleine drie maanden vertrek ik weer! Dat terwijl mijn todo-list nog steeds meerdere pagina’s betreft! Alhoewel ik wel het gevoel heb druk bezig te zijn met het bezoeken van vanalles en nog wat, wordt die lijst toch maar niet korter. Parijs is zo veelzijdig en groots en zo ontdek ik steeds weer dingen die ik wil doen en zien!

Vrijdag was Chateau de Vincennes aan de buurt:

C'est le soleil qui me rend heureuse!

Wat een weer! Het lijkt wel hoogzomer; de zon schijnt, zomerjurkje aan, zonnebril en op naar het park! Er is iets met de Parijzenaren en zon, er hoeft maar een straaltje te schijnen en de parken stromen vol. Alles wat groen is, is bezet; de leuke stoeltjes die verspreid in de parken staan, maar ook elke centimeter gras, door picknickende jongeren, zakenmannen, nounou’s, etc (de delen waar je mag zitten in ieder geval, alhoewel de tuinmannen hun handen vol hebben met het wegsturen van mensen die zich instaleren op de ‘pelouse au repos’, waar je dus niet mag zitten.)

Woensdagnamiddag gingen Floor en ik van het zonnetje genieten in de Jardin du Luxembourg. Voor onze neus kwamen twee stoeltjes vrij, toch even een sprintje getrokken (wat zijn die lange benen toch handig) en toen zaten we, terwijl we alle jaloerse blikken in onze ruggen voelden prikken.

We hadden van te voren nog wat research gedaan op internet en zo wisten we dat deze woensdagavond er in Café de Flore (très chic!) une soirée philo plaatsvond. Zonder echte verwachtingen gingen we er naartoe, eerder denkend aan de hoge prijzen van de menukaart, dan aan de filosofie die ons te wachten stond. Het kwam wat moeilijk op gang, maar uiteindelijk werd het best interessant! De uitspraak van het Engels door Fransen blijft sowieso altijd leuk om naar te luisteren, met de Zzz en af en toe wat Franse woorden.

Alsof we niet al genoeg gedaan hadden die avond, stond er nog meer op het programma. Op internet zagen we dat er een Nederlandse borrel was, ergens verstopt in een wijnwinkel. Met een actieve houding gingen we naar binnen; de eerste de beste groep jongeren spreken we aan! Blijkt de nicht van Floor daar tussen te staan met een vriendin, die net een paar dagen in Parijs waren. Quel hasard alors! Stiekem had ik wel nog gehoopt wat bitterballen te zien, maar tevergeefs. Wel Nederlands bier gelukkig!

Cafe de Flore
Metro: St-Germain des Près (ligne 4)
172, Boulevard Saint-Germain
1er mercredi du mois de 19h à 21h Soirée Philo

Jardin du Luxembourg
RER B: Luxembourg/ Metro: Odeon (ligne 4/10)

Ben L'Oncle Soul - Soulman

Adriaan van Dis - Onder het zink, Abcdaire de Paris

DE perfecte verwoording op één bladzijde

Nederlandse kunst in Parijs

Elke keer als ik zie dat er een expositie is van een Nederlander, voel ik me altijd wel een beetje verplicht om er naar toe te gaan. Zo ben ik al drie keer op stap geweest:

De eerste was de expositie 'De Stijl' van Mondriaan in Centre Pompidou, welke zeker de moeite waard. Wat me was opgevallen, is dat de Fransen Mondriaan als 'Mondrian' schrijven. Het leek me wel heel erg als ze in zo'n grote expositie een typefout zouden maken. Ik was er al bijna op afgestapt om er iets van te gaan zeggen, toen ik op een andere blog over Parijs van een Nederlander die zich daar blijkbaar ook over had verwonderd, las dat de fout, toch geen fout is. Mondriaan heeft zo'n twintig jaar in Parijs gewoond. De Fransen konden z'n echte naam alleen niet goed uitspreken. Om het dus allemaal wat makkelijker te maken, heeft Mondriaan van z'n naam een 'a' ingeslikt tot Mondrian. (Wat ik trouwens ook bij mezelf herken: Willemijn is een onmogelijke naam voor de Fransen, dus heb ik hem vervormd tot Wilemine. En zelfs dat is voor sommigen nog te lastig.)

De tweede expositie was van Aernout Mik in het Jeu de Paume (de naam dankend aan Napoleon III die tenniste in de hal van het gebouw). Ik kende meneer Mik niet qua naam, maar goed, een Nederlander is een Nederlander, dus ik moest er naar toe. Alhoewel ik meestal over het Jeu de Paume heel tevreden ben, sprak deze expositie mij totaal niet aan. Drie kamers met elk een, naar mijn mening, oninteressante film, en dat dan voor 5 euro. Ik ging beduusd de deur weer uit, had er toch wel iets meer van verwacht...

De derde expositie heb ik afgelopen donderdag bezocht: Kees van Dongen in Musée d'Art Moderne. Ik was al eerder naar Basquiat, Larry Clark en de permanente expositie geweest, waar ik steeds erg tevreden uitliep, goedbestede 5 euro's. Donderdag was ik er weer, het pinapparaat was stuk dus ik ben zelfs nog extra heen en weer gegaan om te pinnen. (Alwéér trouwens, toen Anneke er was, konden we daardoor dus niet naar Basquiat. Ik kon gelukkig wel later terug komen.) Toen dus een kaartje kopen. De mevrouw achter de balie moest even een paar tellen denken toen ik vroeg om 'un billet pour l'exposition de Kees van Dongen, s'il vous plaît'. 'Aaah!' riep ze, 'Kes van Dongèèèèn'. Ja die ja.. Fransen en Nederlandse namen, het is wat. In elk geval was de expositie zeker de moeite waard. Ik ben benieuwd wat de volgende zal zijn.

Straatmuzikanten op een zondagmiddag op île Saint-Louis

Deyrolle

Parijs blijft me steeds weer verrassen! Op nummer 46, rue du Bac in het 7e vind je de winkel  'Deyrolle' waar je bijna alle dieren, van kever tot olifant, terug kan vinden. Opgezet. De giraffe kost 25600 €, prijzig grapje. Maar wel leuk! Ik vraag me af of er ook mensen zijn die daar serieus zo'n dier kopen...